Sanatla ilk temasım şiir üzerinden olduğu için, beni en çok, sinemanın şiir ve dolayısıyla rüya ile kurduğu ilişkisi etkiledi. İran’da ve ABD’de yaptığım kısa filmlerimde rüya metaforunu kullanarak şiirsel sinema üzerine bir hayli deneysel çalışma yapma fırsatı buldum. İlk uzun metraj çalışmam olan ‘Üç Yol’ (Crossroads-2013) filminde de rüya ve gerçeklik arasında bir anlatım yapısı kurarak kadim bir aşk efsanesinin gölgesinde Bosna savaşından geriye kalan kayıpların trajedisini görselleştirmeye çalıştım.

Kendi sinema dilimi bulmak ve oluşturmak yolunda ilerlerken, içinde bulunduğumuz yüzyılda yaşanan haksızlık ve cinayetleri çaresizce izlemek zorunda kalışım, ikinci filmim için ‘Ceviz Ağacı’ hikayesini tercih etmemde büyük rol oynadı. Son dönemlerde sayısı gittikçe artan kadın cinayetlerine medyanın ilgisi yoğunlaşsa da, aslında bu trajedilere değinen samimi ve dişe dokunur bir çalışmanın olmadığını gördüm. En trajik olanı da ahlaktan ve adaletten çokça bahsedilen bir toplumda hala bu vahşetin yaşanıyor olmasıydı. Bir kadın cinayetine yan hikaye olarak yeni bir pencereden bakıp, farklı boyutlar kazandırmak istiyorum. Bela Tarr Torino Atı filmiyle ilgili bir söyleşisinde şöyle bir açıklama yapmıştı: ‘Yeryüzünde toplam bir ölüm miktarı vardır ve bir at dahi öldüğünde aslında insanlık ve bizler toplam ömrümüzden atın ölümü kadar kaybederiz.’ Peki ya öldürmek? Söz konusu bir canın doğal ölümü olduğunda bile durum bu kadar kritik iken, bir canlının başka bir canlı tarafından öldürülmesine şahitlik, insanlıktan ve bizlerden neler eksiltiyor acaba? Yeryüzündeki bütün öldürmelerden hepimizin üzerine sıçrayan bir damla suçluluk var diye inanıyorum. İlk filmim ve belgesellerim vesilesiyle Srebrenitsa katliamında bütün insanlığın ve bizlerin nasıl suçlu olduğumuzu, kayıplarını arayan annelerle sohbet ederken derinden hissettim. Bu sebeple bir başkasını öldürme veya bu ölüme şahit olma durumları üzerine düşünmelerim beni böylesi bir senaryo yazmaya ve bunun çıktısı olan filmi yapmaya yönlendirdi.

Bu filmle insanı, yani kendimizi karanlık ve korkak yanlarımız ile yüzleştirerek vicdanımızın sönen ateşini bulmak ve onu bir umutla harlatmak istiyorum. Bu sebeple cinayete ve suça şahit olmanın bedelini minimal bir olay üzerinden farklı boyutlar içinde işlemek istiyorum. Hikayemdeki silik edebiyat öğretmeninin (Hayati) kasabada dışındaki bir cinayete (bir kadının, kocası tarafından katledilişine) seyirci kalıp bir şey yapamamasını, bütün bir insanlığın vicdan problemi olarak masaya yatırmak istiyorum. Hayati’yi, Van Gogh gibi sıkıntılar, yoksunluklar içerisinde sanatsal yaratım adına umudunu korumaya çalışan bir yazar olarak tasarladım ki zahiren böylesine zayıf ve güçsüz bir bireyin suç ve cinayet karşısında ne yapıp/yapamayacağı üzerinde daha geniş düşünebilelim. Bu durumda alın yazısı sonucu zayıflık, siniklik ve ürkeklik ile malul Hayati, babasının intihar yazgısıyla hayata başlamasına rağmen, yazı ve edebiyat üzerinden kendine sağlam bir kök ve umut arıyorken, tıpkı babasının şahit olduğu gibi bir cinayete şahit olduğunda ne yapacaktır? Bu soru, yaşadığım muhitte farklı tonları ile sürekli karşıma çıkan bir soru oldu hep. Filmimde de bunca güç ve imkan sahibi insanların içinde, en zayıf ve en çaresiz kişi olarak Hayati, insanlığın ortak vicdanını temizlemek için kendini feda edip işlenen cinayeti üstlenir. Zira katilin yakalanması ile kadın cinayetlerinin bitmeyeceğini o da bizim gibi bilmektedir. Oysa ki toplumun vicdanını uyandırıp onu daha büyük bir mesuliyetin altına çekebilmek gelecek nesillerin zayıf olanı ezmemesi yolunda daha büyük bir adım niteliğini taşımakta.